Hoe was die naam ook alweer
Door: Ton en Vera
Blijf op de hoogte en volg Ton
17 Februari 2016 | Vietnam, Ðà Lạt
Hoi allemaal,
De langere reis gisteren viel ons mee. Tegen de verwachting in hadden we toch den slaapbus. We vertrokken na een bakje koude koffie . Loi lag nog te slapen toen wij op stonden en werd pas wakker toen het taxibusjes belde dat ze er aan kwamen.
Het was nog donker toen we buiten kwamen. Buiten hoorden we in de verte de gong van een pagode vlakbij. Telkens als de klanken er van dreigen uit te sterven uitsterven wordt er opnieuw op geslagen.
Toch is er al bedrijvigheid. Vietnamezen werken hard. De vrouw van Loi vertrekt elke dag rond 7 uur in de ochtend naar de markt en is komt pas na tien uur s' avond thuis. Ook bij hotels ,scooter verhuurbedrijven zagen we het personeel lange dagen maken.
We stappen in het taxibusje en na een laatste kort afscheid van Loi, onze redder in nood van twee dagen eerder, vertrekken we.
De chauffeur van het busje spreekt geen Engels, de andere passagier evenmin Een laatste rondtoer door Da Lat volgt waarna we op het busstation uitkomen. Ze maken ons duidelijk op die plaats te wachten op de bus van 5 uur.
Ik ga het busstation in om kaartjes te kopen, maar tevergeefs. In gebaren maakt het meisje achter het loket duidelijk dat ze die niet heeft.
We verwachten een kleine bus met gewone stoelen zoals we ooit door Laos reisden , maar we zien alleen maar grote slaapbussen.
5 minuten over tijd komt er een grote bus voorrijden. Zonder kaartje stappen we in , schoenen uit. We krijgen twee plaatsen beneden naast elkaar. De bus vertrekt. We hebben nog steeds het gevoel dat we direct nog een keer op een andere kleine bus moeten overstappen.
Na een uurtje stoppen we op een kleiner busstation. De bus bediende maakt ons duidelijk dat we hier iets kunnen eten.
Vera blijft zitten en ik stap uit. Bij de uitgang van de bus ligt een plastic matje met links en rechts een doos slippers. Ik trek er een paar aan en ga op zoek naar een eetstalletje met broodjes. Verderop zie ik er een. Wijs een broodje aan en een driehoekig kaasje van la vache qui ri. Een oud vrouwtje maakt het klaar. Dan vaag ik om koffie en steek twee vingers de lucht in.
Het vrouwtje laat me gecondenseerde melk zien en ik knik ja. Een jonger meisje ziet toe en vindt het uiterst vermakelijk. Ze lacht om mijn slipper waar mijn voet maar half in zit en ik lach mee.
Ik maak een gebaar om te betalen. Het vrouwtje laat me drie briefjes van tienduizend ( 1,2 € ) en ik betaal. Intussen is Vera ook uit de bus gekomen en samen delen we het broodje en drinken we de koffie op. Er komen hier bijna geen toeristen.
We stappen weer in de bus. Na een tijdje, als de bus al weer rijdt komt de bus jongen bij mij het geld van de bus vragen. Ik houd het geld voor me en hij haalt er 700 000 dong uit ( 14 € p.p. voor de 10 uur durende reis) . We krijgen geen kaartje. Nu pas ben ik overtuigd dat we in de goede bus zitten en niet meer hoeven over te stappen.
Onderweg rijden we over een bochtige weg door een mooi berglandschap. Dan weer omlaag , dan weer omhoog. Wat moeten de mensen tijdens de Vietnam oorlog hebben afgezien tijdens de transporten voor de bevoorrading van de strijd in het zuiden. Deels op de fiets, deels te voet.
We rijden door kleine dorpjes. We zien school kindertjes in hun uniformpjes die na de TET vakantie vandaag weer voor het eerst naar school gaan.
Zo liggen we uren en uren. Bij een groter stadje denken we dat er een lunchpauze is, maar het is alleen een plaspauze. Wel komen er verkoopsters met brood de bus binnen. We kopen een zak broodjes, en eten die met eerder gekochte puntjes smeerkaas op . Smaakt lekker. Even later stopt de bus en is er wel een lunchpauze.
Na deze pauze krijgen we van een Vietnamese familie ieder een hand vol kleine appeltjes die we lekker opeten.
En zo gaat de reis verder. We rijden een 4 baansweg op. Passeren een tolpoortjes. We zien koeien op de weg passeren. Zien rubberbomen en dan weer koffie struiken en mooie rijstvelden, als er voldoende water is.
Soms doen we even de ogen dicht. Moe van het naar buiten kijken. De bus stopt nog bij een rommelige garage, waar de bandenspanning nagekeken wordt. En dan eindelijk zijn we in Kon Tum. De mensen van wie we de appeltjes kregen zwaaien ons nog even na.
Kon Tum, een stadje van zo’n honderdduizend inwoners, dat in 1975 bijna volledig verwoest is., en waar dus niet zo heel veel te zien is. Het belangrijkste een kerk en een weeshuis uit de Franse tijd en de bergstammen dorpjes.
Bij aankomst ben ik de naam van het hotel dat ik via internet geboekt heb vergeten. Met zo' n 4 man om ons heen die vragen naar welk hotel ik moet. Ik zeg het Kolklor hotel. Maar dat kennen ze niet. De accu van mijn tablet is leeg en ik kan het niet opzoeken. Verwijten van Vera, je zou het toch opschrijven. Ze had al vaker gezegt dat ik het moest opschrijven. Misschien toch geen gek idee.(Vera)
Met al die mensen om me heen maak ik de koffer open, pak er een reisgids uit in de hoop dat het daar instaat. Helaas. Ze gebaren me de naam van het hotel in mijn hand te schrijven. K o l k o r . Dan vraagt een van de mannen mij of het misschien het Kon Klor hotel is en schrijft het met zijn vinger in zijn hand. Dat moet het wel zijn.
We spreken een prijs af en ze brengen ons met de brommer er heen. Het hotel ligt 3 km verder op. Ik heb het gisteren aan tafel bij Loi in de vluchtigheid geboekt om hem te laten zien hoe gemakkelijk een tablet is. Maar nu vraag ik me af of dat wel een goede keuze is zover van het centrum ergens in een straatje achteraf?
Het was goedkoop en goed ( beoordeelt met een 8,8) Bij aankomst is het een prachtig hotel bestaande uit een aantal villa achtige kamers . Onze kamer met wifi en een mooie badkamer heeft bovendien een ruim balkon met bamboezitje. Met uitzicht op een mooie vijver. De mooiste en de goedkoopste kamer tot nu toe( 14 € p.n.) Van de 9 gasten zijn er 6 uit Nederland.
We gebruiken er een eenvoudige maaltijd ( veel keus is er niet ) en gaan vroeg slapen.
Vandaag begonnen met een lekker ontbijtje. Lekkere broodjes, gebakken ei , la vache qui ri kaasjes en jam en koffie met gecondenseerde zoete melk.
Na het ontbijt huren we 2 fietsen en gaan naar het nabij gelegen bergstammen dorpje. Daar wandelen we rond en maken foto’s Overal worden we hier door kindertjes blij begroet. We hebben gelachen met de kindertjes die hun hondjes te water lieten. Ze zorgden ervoor dat de kopjes van de diertjes boven bleven.
De batterijtjes van het fototoestel blijken snel leeg te zijn. Het is bovendien warm. We besluiten op een later moment terug te gaan .
Vietnam is tot nu toe een fijn land. Overal vriendelijke en aardige mensen. Altijd behulpzaam. Zelfs in een grote stad kun je je bromfietshelm op je fiets laten liggen zonder dat hij gestolen wordt. Je voelt je hier volkomen veilig. We hebben ons tot nu geen enkele keer boos hoeven te maken of zelfs onze stem hoeven te verheffen.
Vanmiddag de tijd genomen mijn verslag niet af te raffelen, zoals op sommige andere dagen . Maar we hebben er helaas niet altijd voldoende tijd voor.
We maken het nog steeds goed. De vuile was is weer keurig gedaan en hangt te drogen aan de lijn van het hotel.
Ton en Vera
Gisteren lukte het niet ons stukje te plaatsen.
Vandaag hebben we weer een scooter gehuurd en hebben wat bergstammen dorpjes bezocht. Eindelijk kon je eens lekker ontspannen rijden zonder drommen scooters om je heen. Onderweg genoten van het nog steeds lekkere weer en van het mooie landschap om ons heen. Wel heel veel armoede gezien: boertjes met een stuk of 5 koeien. De mensen wonen veelal in ontzettend kleine woninkjes. Gelukkig werden we overal blij begroet door de school kindertjes.
We hebben vandaag de scooter gehuurd via iemand die hier volgend jaar Engelse les gaat geven. Dat is ook hard nodig hier. Overigens is het niet nodig eigen helmen te hebben. Tot nu toe kregen we altijd helmen om te gebruiken.
Morgenochtend gaan we via Da Nang naar Hoi An. Daar hebben we voor de volgende 4 nachten een fijn hotel met zwembad geboekt.
Nogmaals groetjes,
Ton en Vera
De langere reis gisteren viel ons mee. Tegen de verwachting in hadden we toch den slaapbus. We vertrokken na een bakje koude koffie . Loi lag nog te slapen toen wij op stonden en werd pas wakker toen het taxibusjes belde dat ze er aan kwamen.
Het was nog donker toen we buiten kwamen. Buiten hoorden we in de verte de gong van een pagode vlakbij. Telkens als de klanken er van dreigen uit te sterven uitsterven wordt er opnieuw op geslagen.
Toch is er al bedrijvigheid. Vietnamezen werken hard. De vrouw van Loi vertrekt elke dag rond 7 uur in de ochtend naar de markt en is komt pas na tien uur s' avond thuis. Ook bij hotels ,scooter verhuurbedrijven zagen we het personeel lange dagen maken.
We stappen in het taxibusje en na een laatste kort afscheid van Loi, onze redder in nood van twee dagen eerder, vertrekken we.
De chauffeur van het busje spreekt geen Engels, de andere passagier evenmin Een laatste rondtoer door Da Lat volgt waarna we op het busstation uitkomen. Ze maken ons duidelijk op die plaats te wachten op de bus van 5 uur.
Ik ga het busstation in om kaartjes te kopen, maar tevergeefs. In gebaren maakt het meisje achter het loket duidelijk dat ze die niet heeft.
We verwachten een kleine bus met gewone stoelen zoals we ooit door Laos reisden , maar we zien alleen maar grote slaapbussen.
5 minuten over tijd komt er een grote bus voorrijden. Zonder kaartje stappen we in , schoenen uit. We krijgen twee plaatsen beneden naast elkaar. De bus vertrekt. We hebben nog steeds het gevoel dat we direct nog een keer op een andere kleine bus moeten overstappen.
Na een uurtje stoppen we op een kleiner busstation. De bus bediende maakt ons duidelijk dat we hier iets kunnen eten.
Vera blijft zitten en ik stap uit. Bij de uitgang van de bus ligt een plastic matje met links en rechts een doos slippers. Ik trek er een paar aan en ga op zoek naar een eetstalletje met broodjes. Verderop zie ik er een. Wijs een broodje aan en een driehoekig kaasje van la vache qui ri. Een oud vrouwtje maakt het klaar. Dan vaag ik om koffie en steek twee vingers de lucht in.
Het vrouwtje laat me gecondenseerde melk zien en ik knik ja. Een jonger meisje ziet toe en vindt het uiterst vermakelijk. Ze lacht om mijn slipper waar mijn voet maar half in zit en ik lach mee.
Ik maak een gebaar om te betalen. Het vrouwtje laat me drie briefjes van tienduizend ( 1,2 € ) en ik betaal. Intussen is Vera ook uit de bus gekomen en samen delen we het broodje en drinken we de koffie op. Er komen hier bijna geen toeristen.
We stappen weer in de bus. Na een tijdje, als de bus al weer rijdt komt de bus jongen bij mij het geld van de bus vragen. Ik houd het geld voor me en hij haalt er 700 000 dong uit ( 14 € p.p. voor de 10 uur durende reis) . We krijgen geen kaartje. Nu pas ben ik overtuigd dat we in de goede bus zitten en niet meer hoeven over te stappen.
Onderweg rijden we over een bochtige weg door een mooi berglandschap. Dan weer omlaag , dan weer omhoog. Wat moeten de mensen tijdens de Vietnam oorlog hebben afgezien tijdens de transporten voor de bevoorrading van de strijd in het zuiden. Deels op de fiets, deels te voet.
We rijden door kleine dorpjes. We zien school kindertjes in hun uniformpjes die na de TET vakantie vandaag weer voor het eerst naar school gaan.
Zo liggen we uren en uren. Bij een groter stadje denken we dat er een lunchpauze is, maar het is alleen een plaspauze. Wel komen er verkoopsters met brood de bus binnen. We kopen een zak broodjes, en eten die met eerder gekochte puntjes smeerkaas op . Smaakt lekker. Even later stopt de bus en is er wel een lunchpauze.
Na deze pauze krijgen we van een Vietnamese familie ieder een hand vol kleine appeltjes die we lekker opeten.
En zo gaat de reis verder. We rijden een 4 baansweg op. Passeren een tolpoortjes. We zien koeien op de weg passeren. Zien rubberbomen en dan weer koffie struiken en mooie rijstvelden, als er voldoende water is.
Soms doen we even de ogen dicht. Moe van het naar buiten kijken. De bus stopt nog bij een rommelige garage, waar de bandenspanning nagekeken wordt. En dan eindelijk zijn we in Kon Tum. De mensen van wie we de appeltjes kregen zwaaien ons nog even na.
Kon Tum, een stadje van zo’n honderdduizend inwoners, dat in 1975 bijna volledig verwoest is., en waar dus niet zo heel veel te zien is. Het belangrijkste een kerk en een weeshuis uit de Franse tijd en de bergstammen dorpjes.
Bij aankomst ben ik de naam van het hotel dat ik via internet geboekt heb vergeten. Met zo' n 4 man om ons heen die vragen naar welk hotel ik moet. Ik zeg het Kolklor hotel. Maar dat kennen ze niet. De accu van mijn tablet is leeg en ik kan het niet opzoeken. Verwijten van Vera, je zou het toch opschrijven. Ze had al vaker gezegt dat ik het moest opschrijven. Misschien toch geen gek idee.(Vera)
Met al die mensen om me heen maak ik de koffer open, pak er een reisgids uit in de hoop dat het daar instaat. Helaas. Ze gebaren me de naam van het hotel in mijn hand te schrijven. K o l k o r . Dan vraagt een van de mannen mij of het misschien het Kon Klor hotel is en schrijft het met zijn vinger in zijn hand. Dat moet het wel zijn.
We spreken een prijs af en ze brengen ons met de brommer er heen. Het hotel ligt 3 km verder op. Ik heb het gisteren aan tafel bij Loi in de vluchtigheid geboekt om hem te laten zien hoe gemakkelijk een tablet is. Maar nu vraag ik me af of dat wel een goede keuze is zover van het centrum ergens in een straatje achteraf?
Het was goedkoop en goed ( beoordeelt met een 8,8) Bij aankomst is het een prachtig hotel bestaande uit een aantal villa achtige kamers . Onze kamer met wifi en een mooie badkamer heeft bovendien een ruim balkon met bamboezitje. Met uitzicht op een mooie vijver. De mooiste en de goedkoopste kamer tot nu toe( 14 € p.n.) Van de 9 gasten zijn er 6 uit Nederland.
We gebruiken er een eenvoudige maaltijd ( veel keus is er niet ) en gaan vroeg slapen.
Vandaag begonnen met een lekker ontbijtje. Lekkere broodjes, gebakken ei , la vache qui ri kaasjes en jam en koffie met gecondenseerde zoete melk.
Na het ontbijt huren we 2 fietsen en gaan naar het nabij gelegen bergstammen dorpje. Daar wandelen we rond en maken foto’s Overal worden we hier door kindertjes blij begroet. We hebben gelachen met de kindertjes die hun hondjes te water lieten. Ze zorgden ervoor dat de kopjes van de diertjes boven bleven.
De batterijtjes van het fototoestel blijken snel leeg te zijn. Het is bovendien warm. We besluiten op een later moment terug te gaan .
Vietnam is tot nu toe een fijn land. Overal vriendelijke en aardige mensen. Altijd behulpzaam. Zelfs in een grote stad kun je je bromfietshelm op je fiets laten liggen zonder dat hij gestolen wordt. Je voelt je hier volkomen veilig. We hebben ons tot nu geen enkele keer boos hoeven te maken of zelfs onze stem hoeven te verheffen.
Vanmiddag de tijd genomen mijn verslag niet af te raffelen, zoals op sommige andere dagen . Maar we hebben er helaas niet altijd voldoende tijd voor.
We maken het nog steeds goed. De vuile was is weer keurig gedaan en hangt te drogen aan de lijn van het hotel.
Ton en Vera
Gisteren lukte het niet ons stukje te plaatsen.
Vandaag hebben we weer een scooter gehuurd en hebben wat bergstammen dorpjes bezocht. Eindelijk kon je eens lekker ontspannen rijden zonder drommen scooters om je heen. Onderweg genoten van het nog steeds lekkere weer en van het mooie landschap om ons heen. Wel heel veel armoede gezien: boertjes met een stuk of 5 koeien. De mensen wonen veelal in ontzettend kleine woninkjes. Gelukkig werden we overal blij begroet door de school kindertjes.
We hebben vandaag de scooter gehuurd via iemand die hier volgend jaar Engelse les gaat geven. Dat is ook hard nodig hier. Overigens is het niet nodig eigen helmen te hebben. Tot nu toe kregen we altijd helmen om te gebruiken.
Morgenochtend gaan we via Da Nang naar Hoi An. Daar hebben we voor de volgende 4 nachten een fijn hotel met zwembad geboekt.
Nogmaals groetjes,
Ton en Vera
-
17 Februari 2016 - 10:36
Liesbeth:
Nou , dat is weer een uiterst volledig reisverslag . Wat zal het toch leuk zijn voor jullie om dit later nog eens terug te lezen. jullie halen me nog niet over de streep om ook naar Vietnam te gaan .Hoe mooi het ook is . In Nederland is het nu prachtig weer , rond het vriespunt en een lekker zonnetje. Gisteren naar een breitentoonstelling geweest in Rotterdam , heel leuk . Een mooi stuk Rotterdam het Museumpark . Ben nu aan het uitzoeken of ik goedkope treinkaartjes naar Leeuwarden kan krijgen want daar is ook een breitentoonstelling .Gaat wel lukken . Straks een kuurtje antibiotica halen voor onze kat , die zit met een dicht oog. Bijna elke twee maanden heeft hij dat , gaat niet meer over .Morgen een bijeenkomst in het ziekenhuis over de toekomst van de MBO opgeleide mensen. Ben benieuwd .Groetjes maar weer . -
17 Februari 2016 - 10:48
Irene:
Hallo Vera en Ton,
Wat een verhaal.Ik vind het toch knap van Ton om zoveel te vertellen en het dus een groot verhaal wordt.
Jullie zien een hele hoop en doen veel indrukken op. Een heel andere wereld.
En een hele hoop met handen en voeten.Was dus niets voor ons.
Petri zou zich heel ongelukkig voelen met al die onzekerheden. Ton is daar wat makkelijker in,misschien te makkelijk,gezien het hotel niet meer weten,batterijen die leeg zijn.
Maar jullie redden het heel goed. Petje af.
Ik moet van Petri zeggen, dat de vlag erg mooi is. Dit weekend doet hij voor het eerst dienst bij Ritterbeks,die hebben een show. Het is hier mooi weer,wij gaan een stukje fietsen.De zon schijnt en het is wel fris.
Groetjes Petri en Irene -
17 Februari 2016 - 11:14
Niek:
Hallo Ton en Vera,
Met zo'n reisverslag reizen wij met jullie mee. Leuk!
Zoveel vriendelijkheid en aardigheid om je heen.
We hebben de indruk dat jullie heerlijk genieten van jullie tijd daar.
Het is hier vriesweer en koud maar de zon schijnt aan een prachtige blauwe hemel.
Groeten van ons beiden. -
17 Februari 2016 - 11:20
Laura:
Hallo Vera en Ton,
Wat een heerlijk mooi verslag ! Al wist ik dus al dat je de naam van het hotel had vergeten omdat jullie mij gebeld hadden. Dat was echt een verrassing omdat ik nogal met jullie busreis in mijn maag zat. Ik ben weer helemaal gerust. Ik dacht dat jullie iets bij jullie hadden om batterijen op te laden. Werkt dat niet ?
Heerlijk dat jullie nu weer zo'n fijn hotel hebben en ook zoveel Nederlanders tegen komen. Daar kunnen jullie toch ervaringen uitwisselen.
Hier is het ook lekker weer. Gisteren zijn de koning en Maxima hier in Brabant geweest. In Bergen op Zoom konden ze nog prachtige carnavalswagens bekijken en werden ze toegesproken door de aangeklede peperbus.
Ik moest gisteren in Ossendrecht spelen. Dat was weer eg leuk. En vanmiddag ga ik naar een toneelstuk kijken in Fidi et Arti. Dus ik vul mijn dagen ook met leuke dingen.
Geniet er weer maar van !
Dikke knuffel van Laura
-
17 Februari 2016 - 12:24
Nicolette:
Hallo Vera en Ton,
Deze stijl van reizen, daar word ik vrolijk van. Als je een controlefreak bent en je wilt daar van af dan is reizen in Vietnam een goede oefening. Heerlijk hoe jullie durven te vertrouwen op de Vietnamesen en durven los te late . Zelfs als je dit hotel niet had kunnen vinden, dan was er een andere oplossing gekomen. Vietnamesen zijn zeer hulpvaardig, goede zakenlieden maar ze buiten de toerist niet uit. Hun boeddhisten grondslag is hier van invloed op. Ze leren van jongs af aan hun emoties te beheersen. Grote woede uitbarstingen zul je zelden zien. Ze hebben daar weinig respect voor. Oplossen, elkaar tegemoet komen, zie je daarom ook in het verkeer. Westerlingen staan op hun strepen, Vietnamesen lossen het anders op. Normen en waarden van de Vietnamesen komen voort vnl uit het Boedhisme. Tolerantie, mededogen, respect, verdraagzaamheid, familietraditie e.d. voel je in het daagse leven. Ze hoeven geen geld voor die kleine appeltjes, jouw dankbaarheid en glimlach doen hun goed voelen. Mooi toch? Als oudere vrouw heb ik me daarom aan Vietnam gehecht en kan ik dit land zo aanbevelen. Net zoals Noord Laos en Myanmar. Ik geniet echt mee van jullie belevenissen en krijg steeds een déja vu. Ik ben mijn visum voor Rusland aan het regelen. De vlucht van Riga naar Petersburg is geboekt net zoals het hotel in Petersburg. De Invitation letter en verzekeringsverklaring zijn binnen. Nu kijken of ik zelf naar de Russische Ambassade in Den Haag ga of het via de ANWB laat afhandelen. Goede reis nog richting noorden. Nicolette
Note: te veel kleine appeltjes veroorzaken diarree. -
17 Februari 2016 - 21:37
Marjolein:
Ik ben er weer hoor. Ik heb jullie verslag ademloos gelezen. Wat een groot avontuur zeg.
Hemel wat zou ik me onzeker voelen als niemand me begrijpt en je niet zeker weet of je wel komt waar je wezen moet. Heel knap van jullie. Ik hoop met al dat vroeg opstaan en lange ritten met al die indrukken, dat jullie wel aan wat rust en ontspanning te komen. Groetjes. -
21 Februari 2016 - 10:10
Heleen:
Hallo - op een zondagmorgen is het heerlijk om jullie verslag te lezen. Het is ook goed te merken dat je er nu even de tijd voor had om het te maken - het duurt nog wel even voordat de ov-chip in Vietnam geintroduceerd wordt! Het gaat noordwaarts met jullie - goede reis verder en geniet! groet van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
