Zorgzaamheid
Door: Ton en Vera
Blijf op de hoogte en volg Ton
27 Februari 2016 | Vietnam, Ninh Bình
Hoi allemaal,
Woensdag hadden we voor het eerst een regenachtige dag. De hele ochtend en middag bleef het regenen. We hebben dus uitgebreid de kranten gelezen en filmpjes gekeken. De temperatuur 19 graden. Het voelde aan als echt Nederlands weer. Nu besef ik pas hoe belangrijk die bergrug net boven Da Nang is ,die het zuiden voor die koude regen afschermt
We hebben even een stukje gewandeld en wat gegeten. Voordat we, om half vijf , werden opgehaald voor de lange reis naar Ninh Binh. We kregen een plaatsje achter in de bus. Daar waren naast elkaar 3 ligplaatsen, en naast de toilet.
Geen bus voor dikke mensen, die kunnen niet door het gangpad. Naast ons kwam nog een student te liggen, die de hele reis hard zat te studeren. Het pastte allemaal net.
We konden buiten in het donker weinig zien. Via de app Maps Me, wist ik dat we bij de gedemilitare zone kwamen en in de verte door de voorruit van de bus zag ik nog net dat we de brug over Ben Hai rivier passerden Destijds de grens tussen Noord en Zuid Vietnam.
We hebben intussen bij uitzending gemist ook naar gevaarlijke wegen met Bram Moskovic gekeken, en veel gemist hebben we dus niet.
We hebben in de bus geprobeerd zoveel mogelijk te slapen. En ondanks het schudden van de bus lukte dat aardig. Tegen half vier werden we ineens gewekt. We moesten de bus uit , we waren al in Ninh Binh. Haastig onze schoenen gezocht , mijn bril en mijn trui. Vera stond al buiten.
Ik stapte uit op een donkere verlaten straat . Eerst dacht ik dat we daar moesten overstappen op een andere bus, maar nee, we waren er echt. Onze tassen stonden al op de stoep.
Een paar mannen vroegen naar welk hotel we moesten, terwijl ik nog bezig was mijn schoenen aan te trekken. De bus reed inmiddels weg. Vera vroeg me waar is je tablet met het adres erin? Ik antwoordde die heb ik in mijn rugzak gestopt. En waar is je rugzak vroeg Vera.
Toen besefte ik dat ik mijn rugzak in de haast in de bus had laten liggen. De mannen vroegen weer naar welk hotel we moesten. Ik maakte ze duidelijk dat ik dat niet wist . omdat het briefje met de naam in mijn tablet zat. En dat ik die in de bus in mijn rugzak zat.
Een van de mannen een rustige veertiger , overlegde even met de anderen, pakte de telefoon en probeerde de buschauffeur te bellen. Maar hij kreeg geen contact.
Toen gebaarde hij mij op de motor te stappen en we reden de bus achterna. Het was koud . Ik had alleen mijn trui aan.
Na tien minuten greep hij opnieuw zijn telefoon en belde onder het rijden opnieuw. Ik hoorde hem praten. Toen stopte hij en legde mi in zeer gebrekkig Engels uit dat de bus al 20 km verder was op weg naar Hanoi. En d!
Dat t hij de volgende dag de rugzak zou meebrengen. Zo keerden we terug bij Vera die inmiddels plaats genomen had op een laag krukje bij een oud mannetje die daar onder een klein lampje zijn tafeltje had om voor taxichauffeurs thee te zetten .
Het was koud , bitter koud! Midden in de nacht. Ik maakte de man duidelijk dat ik eerst internet moest hebben om bij booking .com op te zoeken in welk hotel we hadden geboekt. Het was ergens bij een homestay 5 km buiten de stad.
Hij gebaarde me opnieuw op de motor te stappen en weer bleef Vera alleen achter. We reden een paar straten verder waar een boekingskantoor van een busonderneming was. Daar waren nog een stuk of 8 toeristen.
Met Vera’s telefoon kreeg ik de wifi niet ingesteld. Maar gelukkig mocht ik de tablet van een Jonge Francaise gebruiken.
Welke homestay was het nu geweest. Ik moest kiezen uit twee.die beide bungalows aan het water hadden. Het adres opnieuw opgeschreven.
Met de motorrijder weer terug naar Vera. Zij had inmiddels van een aanwezige taxichauffeur een bakje thee gekregen.
Met de motorrijder afgerekend. En daarna wij met een taxi naar de homestay. Het was een lange weg over een zeer smal pad met aan beide kanten water. Het wegdek was verschrikkelijk. Steenpui.
Waar komen we nu weer uit? Dachten we. Uiteindelijk kwamen we bij een hek, waarheen jongen het hangslot vanaf haalde.
Op de homestay wist men dat we om 5 uur s' Ochtends zouden aankomen, en toen de koplampen van de taxi onze komst aankondigden was men al naar de poort gegaan.
Ik had dus de goede keuze gemaakt! Zo kwamen we dus aan in onze bamboe bungalow. Een bungalow waar je zo door de bamboestokken naar buiten kon kijken, en die geen bescherming bood tegen de koude nacht. Het was een graad of negen.
Met onze thermokleren en jassen aan zijn we onder het dekbed gaan liggen onder de klamboe. Het was koud..
( ik moet van Vera vermelden dat ze zich geen moment boos of ongerust heeft gevoeld. Het is zoals het is.)
De volgende dag hebben we bij de homestay nog maals ons verhaaln gedaan. Zij belden meteen op naar de busonderneming , die bevestigden dat de rugzak zou terugkomen.
Ik blee f toch een beetje ongerust . Zouden er mijn tablet en camera er nog inzitten?
Die dag hebben we een scooter gehuurd en zijn de omgeving gaan verkennen. Eerst naar de hoogste pagode van Vietnam en toen nog een prachtige boottocht langs tempels en door enkele grotten heen in een wonderbaarlijk landschap vol met bergen. Pas om kwart voor zes kwamen we uit de boot. Zouden we nog voor het invallen van de duisternis de homestay terug kunnen vinden?
Natuurlijk verdwaalden we. Uiteindelijk zagen we, na enkele keren de wg vragen, zageen we het bord dat naar de homestay verwees . Nog 1,5 km . Toen misten we een afslag en kwamen bij een steeds smaller worden weg, waar geen auto overheen zou kunnen. Terug en opnieuw vragen. Uiteindelijk kwamen er , maar de laatste km vond ik het niet meer verantwoord met Vera achterop, in het donker over het puinpad te rijden. Dus Vera lopen en ik stapvoets rijden.
S' avonds lekker in de homestay gegeten. Er bleken nog 2_jonge Nederlandse stellen te zijn..
De volgende ochtend bleek mijn rugzak met nog alles erin aan de rugleuning van mijn stoel te hangen.
Gelukkig kwam ik later bij het busstation de man nog tegen die ons zo geholpen had Hij wist hoe laat we vertrokken .We konden hem bedanken en belonen.
We zijn inmiddels aangekomen op het eiland Cat Ba, ( ha long Bay )
Vanaf morgen wordt het hier iets warmer ( 22 graden ) en maandag wordt het zelfs 25 graden.
Het gaat ons nog steeds prima.
Tot zover.
Hier in het hotel blijkt het internet slecht te werken. Dus vandaag geen ( of enkele foto's )
Groetjes,
Ton en Vera.
Woensdag hadden we voor het eerst een regenachtige dag. De hele ochtend en middag bleef het regenen. We hebben dus uitgebreid de kranten gelezen en filmpjes gekeken. De temperatuur 19 graden. Het voelde aan als echt Nederlands weer. Nu besef ik pas hoe belangrijk die bergrug net boven Da Nang is ,die het zuiden voor die koude regen afschermt
We hebben even een stukje gewandeld en wat gegeten. Voordat we, om half vijf , werden opgehaald voor de lange reis naar Ninh Binh. We kregen een plaatsje achter in de bus. Daar waren naast elkaar 3 ligplaatsen, en naast de toilet.
Geen bus voor dikke mensen, die kunnen niet door het gangpad. Naast ons kwam nog een student te liggen, die de hele reis hard zat te studeren. Het pastte allemaal net.
We konden buiten in het donker weinig zien. Via de app Maps Me, wist ik dat we bij de gedemilitare zone kwamen en in de verte door de voorruit van de bus zag ik nog net dat we de brug over Ben Hai rivier passerden Destijds de grens tussen Noord en Zuid Vietnam.
We hebben intussen bij uitzending gemist ook naar gevaarlijke wegen met Bram Moskovic gekeken, en veel gemist hebben we dus niet.
We hebben in de bus geprobeerd zoveel mogelijk te slapen. En ondanks het schudden van de bus lukte dat aardig. Tegen half vier werden we ineens gewekt. We moesten de bus uit , we waren al in Ninh Binh. Haastig onze schoenen gezocht , mijn bril en mijn trui. Vera stond al buiten.
Ik stapte uit op een donkere verlaten straat . Eerst dacht ik dat we daar moesten overstappen op een andere bus, maar nee, we waren er echt. Onze tassen stonden al op de stoep.
Een paar mannen vroegen naar welk hotel we moesten, terwijl ik nog bezig was mijn schoenen aan te trekken. De bus reed inmiddels weg. Vera vroeg me waar is je tablet met het adres erin? Ik antwoordde die heb ik in mijn rugzak gestopt. En waar is je rugzak vroeg Vera.
Toen besefte ik dat ik mijn rugzak in de haast in de bus had laten liggen. De mannen vroegen weer naar welk hotel we moesten. Ik maakte ze duidelijk dat ik dat niet wist . omdat het briefje met de naam in mijn tablet zat. En dat ik die in de bus in mijn rugzak zat.
Een van de mannen een rustige veertiger , overlegde even met de anderen, pakte de telefoon en probeerde de buschauffeur te bellen. Maar hij kreeg geen contact.
Toen gebaarde hij mij op de motor te stappen en we reden de bus achterna. Het was koud . Ik had alleen mijn trui aan.
Na tien minuten greep hij opnieuw zijn telefoon en belde onder het rijden opnieuw. Ik hoorde hem praten. Toen stopte hij en legde mi in zeer gebrekkig Engels uit dat de bus al 20 km verder was op weg naar Hanoi. En d!
Dat t hij de volgende dag de rugzak zou meebrengen. Zo keerden we terug bij Vera die inmiddels plaats genomen had op een laag krukje bij een oud mannetje die daar onder een klein lampje zijn tafeltje had om voor taxichauffeurs thee te zetten .
Het was koud , bitter koud! Midden in de nacht. Ik maakte de man duidelijk dat ik eerst internet moest hebben om bij booking .com op te zoeken in welk hotel we hadden geboekt. Het was ergens bij een homestay 5 km buiten de stad.
Hij gebaarde me opnieuw op de motor te stappen en weer bleef Vera alleen achter. We reden een paar straten verder waar een boekingskantoor van een busonderneming was. Daar waren nog een stuk of 8 toeristen.
Met Vera’s telefoon kreeg ik de wifi niet ingesteld. Maar gelukkig mocht ik de tablet van een Jonge Francaise gebruiken.
Welke homestay was het nu geweest. Ik moest kiezen uit twee.die beide bungalows aan het water hadden. Het adres opnieuw opgeschreven.
Met de motorrijder weer terug naar Vera. Zij had inmiddels van een aanwezige taxichauffeur een bakje thee gekregen.
Met de motorrijder afgerekend. En daarna wij met een taxi naar de homestay. Het was een lange weg over een zeer smal pad met aan beide kanten water. Het wegdek was verschrikkelijk. Steenpui.
Waar komen we nu weer uit? Dachten we. Uiteindelijk kwamen we bij een hek, waarheen jongen het hangslot vanaf haalde.
Op de homestay wist men dat we om 5 uur s' Ochtends zouden aankomen, en toen de koplampen van de taxi onze komst aankondigden was men al naar de poort gegaan.
Ik had dus de goede keuze gemaakt! Zo kwamen we dus aan in onze bamboe bungalow. Een bungalow waar je zo door de bamboestokken naar buiten kon kijken, en die geen bescherming bood tegen de koude nacht. Het was een graad of negen.
Met onze thermokleren en jassen aan zijn we onder het dekbed gaan liggen onder de klamboe. Het was koud..
( ik moet van Vera vermelden dat ze zich geen moment boos of ongerust heeft gevoeld. Het is zoals het is.)
De volgende dag hebben we bij de homestay nog maals ons verhaaln gedaan. Zij belden meteen op naar de busonderneming , die bevestigden dat de rugzak zou terugkomen.
Ik blee f toch een beetje ongerust . Zouden er mijn tablet en camera er nog inzitten?
Die dag hebben we een scooter gehuurd en zijn de omgeving gaan verkennen. Eerst naar de hoogste pagode van Vietnam en toen nog een prachtige boottocht langs tempels en door enkele grotten heen in een wonderbaarlijk landschap vol met bergen. Pas om kwart voor zes kwamen we uit de boot. Zouden we nog voor het invallen van de duisternis de homestay terug kunnen vinden?
Natuurlijk verdwaalden we. Uiteindelijk zagen we, na enkele keren de wg vragen, zageen we het bord dat naar de homestay verwees . Nog 1,5 km . Toen misten we een afslag en kwamen bij een steeds smaller worden weg, waar geen auto overheen zou kunnen. Terug en opnieuw vragen. Uiteindelijk kwamen er , maar de laatste km vond ik het niet meer verantwoord met Vera achterop, in het donker over het puinpad te rijden. Dus Vera lopen en ik stapvoets rijden.
S' avonds lekker in de homestay gegeten. Er bleken nog 2_jonge Nederlandse stellen te zijn..
De volgende ochtend bleek mijn rugzak met nog alles erin aan de rugleuning van mijn stoel te hangen.
Gelukkig kwam ik later bij het busstation de man nog tegen die ons zo geholpen had Hij wist hoe laat we vertrokken .We konden hem bedanken en belonen.
We zijn inmiddels aangekomen op het eiland Cat Ba, ( ha long Bay )
Vanaf morgen wordt het hier iets warmer ( 22 graden ) en maandag wordt het zelfs 25 graden.
Het gaat ons nog steeds prima.
Tot zover.
Hier in het hotel blijkt het internet slecht te werken. Dus vandaag geen ( of enkele foto's )
Groetjes,
Ton en Vera.
-
27 Februari 2016 - 09:16
Nicolette:
Hallo Ton en Vera,
Nou dit klinkt als een echt avontuur dat jullie hebben mee gemaakt. Dit is een ervaring die je niet meer snel zult vergeten. Eigenlijk is zo'n reis ook een goede relatietest. Zo te lezen blijft Vera er aardig laconiek onder als het even anders loopt dan verwacht. In mijn beleving is dit echt Vietnam. Je krijgt gewoon via via je rugzak met elektronica terug. Dit zou je niet in Zuid Amerika, o.a. Mexico moeten gebeuren. Daar moet je als een bok op de haverkist, lees rugzak, zitten. Ik had eens een hotel ter plekke betaald terwijl hij ook al betaald was via booking.com. Daar kwam ik achter in het volgende hotel. Shit, dat waren dure nachten geweest. De manager van het hotel waar ik daarna verbleef vertelde ik mijn misser. Niet getreurd, hij belde de manager van het vorige hotel en het geld zou contant in een enveloppe mee gegeven worden aan de eerstvolgende shuttle bus chauffeur. Ik kon de enveloppe ophalen bij het busstation. En jawel hoor, daar lag een enveloppe met mijn naam er op. Zo zorgzaam zijn de mensen daar. Hopelijk houden ze in Vietnam nog lang deze zorgzaamheid voor de toeristen. Halong Bay, a must. Mijn tip: stap daar ook eens in een kano om rustig tussen die vreemde rotspartijen over het water te glijden. Schitterende natuur maar wel erg toeristisch aan het worden. Geniet ze nog volop, ik geniet mee. Nicolette -
27 Februari 2016 - 09:36
Irene:
Hallo Vera en Ton,
Nu moest ik toch even reageren. Wat een toestand, slecht weer, slechte weg, rugzak weg.
Wat een toestand. Gelukkig dat Vera rustig blijft.
Maar jullie hebben toch in spanning gezeten, als de rugzak terug komt, zit alles er wel in.
Als ik het me goed herinner,zijn jullie vorig jaar het fototoestel kwijt geraakt.
En dan hebben jullie het ook nog zo koud gehad.
Oke,ik hoop, dat deze laatste twee weken nog mooi worden en jullie weer volop kunnen genieten,zonder van die gekke dingen.
Dus wij wensen jullie een fijne en mooie afsluiting van jullie vacantie in Vietnam.
Heel veel groetjes
Petri en Irene -
27 Februari 2016 - 13:59
Atie Van Haalen:
Wat een dappere en nuchtere lui zijn jullie! Vera heeft dat van geen vreemde dat weet ik maar Ton kennen we niet zo goed en zeker niet van zijn ouders al was zijn moeder. herinneren we nog, ook een dapper vrouw.
Hier hoef je niets te laten liggen want in 90% zie je het niet meer of leeg terug.
Hopelijk zijn jullie niet verkouden geworden na die koude nacht buiten en weer uitgerust voor de verdere reis.
Veel plezier en groeten van ons beiden
Piet en Atie -
28 Februari 2016 - 19:26
Liesbeth:
Gaan toch weer even kijken of het lukt . Na een dag werken weer lekker thuis . Ik ga steeds meer uitkijken naar de dag dat ik het ziekenhuis vaarwel kan zeggen .Om 6 uur opstaan voor en dagdienst , niet mijn hobby . Het is nu een beetje winter in Nederland . -3 Gr . Zoals altijd weer slechts enkele dagen . De zon schijn vast als jullie weer terug komen . Bedankt voor de mail Ton , ik kijk nu even of ik dit berichtje kan plaatsen . Groetjes. -
28 Februari 2016 - 19:41
Cokkie En Ellis:
Nou zeg dat is een avontuur geweest zeg. Mooi dat de rugzak gewoon terug bezorgd is:)
Veel plezier nog in Vietnam.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
