Afscheid
Door: Ton
Blijf op de hoogte en volg Ton
06 Februari 2017 | Indonesië, Ketapang
Hoi allemaal,
Mijn verslag van het bezoek aan de krater was verdwenen voor dat ik het op ons blog kon plaatsen. We zitten nu in aan de Oostkust van Java, in het Ketapang Indah hotel. Weer een prachtig hotel. Google de naam maar eens en bekijk de foto’s of filmpjes maar eens. We houden hier even rust.
Zaterdagmiddag hebben we , na het bezoek aan de kampong, gerust. Het bezoek aan de Vulkaan (Kawah Iljen) was vervroegd. Zaterdagavond half twaalf vertrokken we.
Het was tweeënhalf uur rijden. Eerst over een drukke tweebaansweg, later over een smalle, verlaten donkere weg bergopwaarts ,waar je bij een tegentegenligger, al de berm in moest. Eigenlijk gekkenwerk om midden in de nacht een vulkaan te gaan beklimmen, dacht ik stil bij mezelf. Onderweg stapte een gids ,die Pipin geregeld had, bij ons in de auto. Het was een rijstboer, met 1 hectare grond. Hij sprak heel goed Engels.
Om c.a. een uur kwamen we aan op een parkeerplaats Er stonden gelukkig meer auto’s. Eerst dronken we nog een bakje koffie in een eenvoudig zaakje. Daarna begon de klim omhoog. Ruim 500 m, over een afstand van 4 km. We liepen over een goed begaanbaar pad, dat in het begin geleidelijk omhoog ging. Het leek goed te doen. De gids had een zaklantaarn bij hem , en verlichte het pad, waardoor we de geultjes voor ons konden zien.
Na een poosje werd het steeds stijlen, en moesten we regelmatig stoppen om even op adem te komen. Hoog boven ons zagen we de lichtjes van andere lopers. Vera had gelukkig vandaag goede loopbenen, maar toch maakte ik me zorgen.
Af en toe moesten we even opzij om een karretje, een soort kruiwagens ,door te laten. Soms riepen ze : Papa taksi? Vooral in de bochten was het pad stijl. Steeds vaker moesten we stoppen om even op adem te komen en wat te drinken . Ik had mijn trui al uitgetrokken om wat verkoeling te krijgen. Soms kwam de stinkende zwavel lucht onze kant op, Onze mondmaskertjes gaven maar weinig bescherming er tegen.
Na weer, de zoveelste keer buiten adem te zijn geraakt, gaf Vera de klim eindelijk op , en nam plaats in de kruiwagens. Een duwer achter de kar en twee sterke mannen ervoor ,en zo ging ze verder omhoog, Ik kon de mannen met moeite bijhouden en toen ik zelf weer eens buiten adem raakte, raakte ik het zicht op Vera kwijt.
Bii een rustplaats bleek ze te wachten. Daar kreeg ze van de de gids zijn gasmasker. Gelukkig kon ik er verder op ook een huren. Maar omhoog klimmend belemmerde dat toch teveel de ademhaling. Alleen als de stank te indringend werd zette ik het masker op .Zo kwamen we langzaam bij de kraterrand.Daar stond Vera al te wachten.
Vanaf de krater zagen we diep onder ons de blauwe vlammen van de brandende zwavel. Alleen in de nacht zijn ze te zien. De gids wenkte ons om een stukje af te dalen in de krater. Daar was het voetpad verdwenen. De gids gaf aanwijzingen op welke stenen te stappen en lichte met zijn zaklamp bij Om verder af te dalen zag ik voor Vera niet zitten, en we spraken af dat ze hier op ons zou wachten. De gids waarschuwde haar nog niet te dicht bij de rand te gaan zitten. Daar waren vorige maand nog 2 toeristes neergestort.
Eigenlijk was ik niet van plan de 250 m diepe krater af te dalen. De weg omlaag was te moeilijk. Maar de gids bleef wenken. Zo daalden we steeds dieper af. Soms moesten we even plaats maken voor een drager, die beladen met zo,n 80 kg zwave,l ons voetje voor voetje omhoog klimmend ons tegemoet kwam.
Soms als de wind verkeerd stond en een grote rookwolk onze kant opkwam moesten we wegvluchten achter grote rotsblokken, om in de luwte te wachten tot het over was. De gasmasker hielpen wel maar hielden niet alles tegen. En ook je ogen prikkelde enorm.
We kwamen steeds dichter bij de blauwe vlammen. Ze fotograferen bleef moeilijk, met de telefoon lukte het helemaal niet.
Gaandeweg kwamen we beneden. Daar zagen we grote gaswolken uit de grond komen. Het gasvormige zwavel werd op sommige plaatsen opgevangen en condenseerde tegen de koelere pijpen. Je hoorde en zag druppels vleibare zwavel op de grond vallen. Mannen hakten de laag zwavel in grote brokken en laden ze in manden.
Groot respect voor de dragers; ik kreeg zo’n last niet eens van de grond. Sommige mensen werken hier al meer dan 30 jaar. En klimmen 3 keer per dag naar boven.
Zonder dat ik er erg in had werd het vrij snel dag. De blauwe vlammen waren niet meer te zien, alleen grote grijze gaswolken. In de krater zagen we ook een groot meer gevuld met zwavelzuur met een pH van 0,6 even zuur als accuzuur.
De gids nam alle tijd, Langzamerhand klommen we weer terug naar boven, waar Vera al die tijd gewacht had. Ze nam het wijze besluit zich toch maar naar beneden te laten rijden Nu was er maar een man nodig. Het wagentje had volgens Vera piepende handremmen. Overigens had ze geen spijt van het urenlange wachten. Van de blauwe gasvlammen en de opkomende dageraad had ze ook erg genoten.
Alles bij elkaar weer een geweldige ervaring. Beneden wachtte Pipin met een lekker ontbijt; boterhammen,gekookte eieren, jam boter, en een appeltje na, zelfs zout ontbrak niet
Daarna werden we naar een hotel dicht bij de boot naar Bali gebracht.Daar kwamen we om 10 uur aan. Op de terugweg kreeg de chauffeur nog een bekeuring, van 150.000 rupia. Een heel bedrag voor hem.Hij noemde de politie corrupt.
In het hotel hebben we afscheid genomen van hen. Natuurlijk hebben we hun wat extra gegeven. 100 € per dag is ook te weinig om uit de kosten te komen. De reis terug duurt voor hen al anderhalve dag. En natuurlijk betaalde we ook de bekeuring van de gids. Wij hebben dankzij hen een geweldige tijd gehad, en ongelofelijk veel gezien. Dat hadden we met zijn tweetjes nooit voor elkaar gekregen.
Vanochtend bij een heerlijk ontbijt, konden we amper ,van dag tot dag ophalen ,wat we allemaal al gedaan hadden.
Nu gaan we , op eigen benen, verder. Vandaag is het een stuk warmer. We blijven hier nog een extra nachtje en steken dan over na Bali.
Het gaat ons nog steeds uitstekend. De foto’s heb ik al bij het vorige verslag geplaatst.
Allemaal heel veel groetjes,
Ton en Vera
Mijn verslag van het bezoek aan de krater was verdwenen voor dat ik het op ons blog kon plaatsen. We zitten nu in aan de Oostkust van Java, in het Ketapang Indah hotel. Weer een prachtig hotel. Google de naam maar eens en bekijk de foto’s of filmpjes maar eens. We houden hier even rust.
Zaterdagmiddag hebben we , na het bezoek aan de kampong, gerust. Het bezoek aan de Vulkaan (Kawah Iljen) was vervroegd. Zaterdagavond half twaalf vertrokken we.
Het was tweeënhalf uur rijden. Eerst over een drukke tweebaansweg, later over een smalle, verlaten donkere weg bergopwaarts ,waar je bij een tegentegenligger, al de berm in moest. Eigenlijk gekkenwerk om midden in de nacht een vulkaan te gaan beklimmen, dacht ik stil bij mezelf. Onderweg stapte een gids ,die Pipin geregeld had, bij ons in de auto. Het was een rijstboer, met 1 hectare grond. Hij sprak heel goed Engels.
Om c.a. een uur kwamen we aan op een parkeerplaats Er stonden gelukkig meer auto’s. Eerst dronken we nog een bakje koffie in een eenvoudig zaakje. Daarna begon de klim omhoog. Ruim 500 m, over een afstand van 4 km. We liepen over een goed begaanbaar pad, dat in het begin geleidelijk omhoog ging. Het leek goed te doen. De gids had een zaklantaarn bij hem , en verlichte het pad, waardoor we de geultjes voor ons konden zien.
Na een poosje werd het steeds stijlen, en moesten we regelmatig stoppen om even op adem te komen. Hoog boven ons zagen we de lichtjes van andere lopers. Vera had gelukkig vandaag goede loopbenen, maar toch maakte ik me zorgen.
Af en toe moesten we even opzij om een karretje, een soort kruiwagens ,door te laten. Soms riepen ze : Papa taksi? Vooral in de bochten was het pad stijl. Steeds vaker moesten we stoppen om even op adem te komen en wat te drinken . Ik had mijn trui al uitgetrokken om wat verkoeling te krijgen. Soms kwam de stinkende zwavel lucht onze kant op, Onze mondmaskertjes gaven maar weinig bescherming er tegen.
Na weer, de zoveelste keer buiten adem te zijn geraakt, gaf Vera de klim eindelijk op , en nam plaats in de kruiwagens. Een duwer achter de kar en twee sterke mannen ervoor ,en zo ging ze verder omhoog, Ik kon de mannen met moeite bijhouden en toen ik zelf weer eens buiten adem raakte, raakte ik het zicht op Vera kwijt.
Bii een rustplaats bleek ze te wachten. Daar kreeg ze van de de gids zijn gasmasker. Gelukkig kon ik er verder op ook een huren. Maar omhoog klimmend belemmerde dat toch teveel de ademhaling. Alleen als de stank te indringend werd zette ik het masker op .Zo kwamen we langzaam bij de kraterrand.Daar stond Vera al te wachten.
Vanaf de krater zagen we diep onder ons de blauwe vlammen van de brandende zwavel. Alleen in de nacht zijn ze te zien. De gids wenkte ons om een stukje af te dalen in de krater. Daar was het voetpad verdwenen. De gids gaf aanwijzingen op welke stenen te stappen en lichte met zijn zaklamp bij Om verder af te dalen zag ik voor Vera niet zitten, en we spraken af dat ze hier op ons zou wachten. De gids waarschuwde haar nog niet te dicht bij de rand te gaan zitten. Daar waren vorige maand nog 2 toeristes neergestort.
Eigenlijk was ik niet van plan de 250 m diepe krater af te dalen. De weg omlaag was te moeilijk. Maar de gids bleef wenken. Zo daalden we steeds dieper af. Soms moesten we even plaats maken voor een drager, die beladen met zo,n 80 kg zwave,l ons voetje voor voetje omhoog klimmend ons tegemoet kwam.
Soms als de wind verkeerd stond en een grote rookwolk onze kant opkwam moesten we wegvluchten achter grote rotsblokken, om in de luwte te wachten tot het over was. De gasmasker hielpen wel maar hielden niet alles tegen. En ook je ogen prikkelde enorm.
We kwamen steeds dichter bij de blauwe vlammen. Ze fotograferen bleef moeilijk, met de telefoon lukte het helemaal niet.
Gaandeweg kwamen we beneden. Daar zagen we grote gaswolken uit de grond komen. Het gasvormige zwavel werd op sommige plaatsen opgevangen en condenseerde tegen de koelere pijpen. Je hoorde en zag druppels vleibare zwavel op de grond vallen. Mannen hakten de laag zwavel in grote brokken en laden ze in manden.
Groot respect voor de dragers; ik kreeg zo’n last niet eens van de grond. Sommige mensen werken hier al meer dan 30 jaar. En klimmen 3 keer per dag naar boven.
Zonder dat ik er erg in had werd het vrij snel dag. De blauwe vlammen waren niet meer te zien, alleen grote grijze gaswolken. In de krater zagen we ook een groot meer gevuld met zwavelzuur met een pH van 0,6 even zuur als accuzuur.
De gids nam alle tijd, Langzamerhand klommen we weer terug naar boven, waar Vera al die tijd gewacht had. Ze nam het wijze besluit zich toch maar naar beneden te laten rijden Nu was er maar een man nodig. Het wagentje had volgens Vera piepende handremmen. Overigens had ze geen spijt van het urenlange wachten. Van de blauwe gasvlammen en de opkomende dageraad had ze ook erg genoten.
Alles bij elkaar weer een geweldige ervaring. Beneden wachtte Pipin met een lekker ontbijt; boterhammen,gekookte eieren, jam boter, en een appeltje na, zelfs zout ontbrak niet
Daarna werden we naar een hotel dicht bij de boot naar Bali gebracht.Daar kwamen we om 10 uur aan. Op de terugweg kreeg de chauffeur nog een bekeuring, van 150.000 rupia. Een heel bedrag voor hem.Hij noemde de politie corrupt.
In het hotel hebben we afscheid genomen van hen. Natuurlijk hebben we hun wat extra gegeven. 100 € per dag is ook te weinig om uit de kosten te komen. De reis terug duurt voor hen al anderhalve dag. En natuurlijk betaalde we ook de bekeuring van de gids. Wij hebben dankzij hen een geweldige tijd gehad, en ongelofelijk veel gezien. Dat hadden we met zijn tweetjes nooit voor elkaar gekregen.
Vanochtend bij een heerlijk ontbijt, konden we amper ,van dag tot dag ophalen ,wat we allemaal al gedaan hadden.
Nu gaan we , op eigen benen, verder. Vandaag is het een stuk warmer. We blijven hier nog een extra nachtje en steken dan over na Bali.
Het gaat ons nog steeds uitstekend. De foto’s heb ik al bij het vorige verslag geplaatst.
Allemaal heel veel groetjes,
Ton en Vera
-
06 Februari 2017 - 09:35
Liesbeth:
Ha Ton en Vera,
Wat een avontuur weer. Gelukkig heb je je reisverslagen en als je niet meer weet wat je gezien hebt kan je altijd weer terug lezen . Ik zie jullie al reizen daar en van alles beleven.Het verblijf op Bali zal ook zeker de moeite waard zijn .Ja jullie moeten afscheid nemen van Pipin, en de chauffeur . Ze horen eigenlijk gewoon bij jullie. Ze zullen jullie vast gaan missen. Hier gaat het weer kouder worden , dus jullie missen niets . Voor vandaag staat bij mij op de planning de verzekering bellen en om uitleg over vergoedingen vragen. Behalve dat kanker een vreselijke ziekte is is het vaak ook erg kostbaar . Maar gelukkig ben ik goed verzekerd .Ik wens jullie een goede reis naar Bali . -
06 Februari 2017 - 11:25
Atie Van Haalen:
Hallo Ton en Vera,
Wat een avontuur zeg! Hebben jullie er 's nachts niet van liggen dromen?
Bij het lezen kromp ik al ineen van de spanning en was blij te lezen dat Vera stopte en later in de kruiwagen verder ging.
Wat een ongezond en zwaar weer voor die mensen. Denk dat je beter vroeger bij ons in de mijnen kon werken.
Maar jullie hebben iets onvergetelijks beleefd.
Goede reis verder en rustig aan beiden!
Groeten
Piet en Atie -
06 Februari 2017 - 13:47
Laura:
Hoi Ton en Vera,
Wat hebben jullie al veel gezien ! Een onvergetelijke prachtige reis. Jullie halen er echt uit wat er in zit.
Gistermiddag kwamen Rina en Cindy bij mij op visite en we hebben het er uitgebreid over gehad. Iedereen
praat er met veel bewondering over.
Ik vraag me af of jullie nog geen buikloop hebben....??
Java is prachtig geweest. Nu op naar Bali, ook schitterend. Lieve groetjes ! -
06 Februari 2017 - 21:43
Marjolein:
wat een belevenis! wie maakt dit nu mee!?
ik hoop wel dat er ook rustige dagen aan gaan komen voor jullie.
Blijf gezond en geniet maar lekker.
-
07 Februari 2017 - 20:37
Marcia:
Selamat pagi
Wat fijn om te lezen dat jullie het zo aan jullie zin hebben. Jullie verslagen zijn dan ook geweldig om te lezen.
Knap dat jullie op de pondjes kunnen letten. Ik zou dat in Indonesië niet kunnen hoor.
Ik krijg ook best zin om eens een heerlijke rijsttafel te gaan eten bij Bali Baru.
Nog een hele fijne reis.
groetjes
Marcia -
08 Februari 2017 - 14:59
Kees Van De Riet:
Hallo met Kees
Jullie hebben een tijdje niets gehoord van mij
Dus ik dacht ik stuur een berichtje
Hoe gaat het met jullie
Wij hebben het maandag nog gehad over Indonesie
Is daar nog armoede net vroeger
Ik hoor het wel van jullie als jullie thuis zijn
Hier is alles rustig
Ze zijn nog met riolering bezig
Het duurt wel lang
Vinden jullie ook niet
En van de week krijgen we vorst
En over een tijdje staat carnaval weer voor de deur
Groeten van Kees en mijn moeder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
