Trektocht op de Komodoeilanden
Door: Ton
Blijf op de hoogte en volg Ton
22 Februari 2017 | Indonesië, Labuhanbajo
Dinsdag 21 februari
Hoi allemaal,
Vanmorgen om half zeven opgestaan. We waren al veel eerder wakker, maar hebben eerst nu.nl gelezen. Daarna ontbeten en naar het reisbureautje twee deuren verderop gegaan. Daar maakten we kennis met twee andere deelnemers aan onze tour. Een stille Engelse jongen en een Franse jongen.
We kregen ieder een liter water mee, en gingen vervolgens, achter de man van het reisbureau aan, lopend naar de boot in de haven. Een oud houten bootje met twee houtenbanken met kussens erop. Gelukkig had de boot een zeil boven de zitplaatsen, zodat we niet teveel zouden verbranden. Evenementen later kwamen er via een ander reisbureautje nog vier mensen bij.
Om half acht voeren we uit de haven weg en zagen we ons balkonnetje, en de stad langzamerhand in de verte verdwijnen. De zee was rustig. Om ons heen overal overwegend kale groene heuvels, die uit de blauwe zee oprezen, alsof we op een heel groot binnenmeer voeren. Op de top van de heuvels stonden rijtjes bomen afstekend tegen de blauwe lucht .De motor van de boot pruttelende regelmatig en luid.
Na twee uur varen kwamen we bij een kleine steiger waar al enkele andere boten lagen. Daar vandaan voerde een iets verhoogd voetpad door een modderige vlakte naar een kantoortje waar je de entree voor het parkje moest betalen. Het ging er erg bureaucratisch aan toe. 30 euro lichter stonden we weer buiten. Daar zagen we de eerst komodovaraan, een jongkie van anderhalve meter lang, achter een gebouwtje verdwijnen.
Eerst kregen we van een parkwachter een kort verhaaltje te horen met de mogelijkheden: een grote tocht van ca. 10 km of een kleinere tocht. De meerderheid was voor de grote tocht. Wij stemden uiteindelijk aarzelend daarmee in, wetende dat het voor Vera zwaar zou worden.
Met twee parkwachters bewapend met ieder een lange stok met een v-vormig uiteinde gingen we op stap. De weg was slecht, van een pad was nauwelijks sprake. Soms gingen we dwars door modderige stroompjes heen. Ik glibberde al snel heen en weer in mijn sandalen door alle modder en nattigheid. Vera had gelukkig haar dichte schoenen aan. Na een tijdje kwamen we bij een grasachtige heuvel, die moesten we op.
Achter een stel bosjes zagen we een waterbuffel grazen, het voorkeurspooi voor de Varaan. Het klimmen was zwaar. Het uitzicht indrukwekkend. Voor ons lagen andere groene heuvels met hier en daar bossages. Hier en daar kwamen modder stroompjes naarbeneden.
Halverwege de heuvel stelde de achterste parkwachter, een wat oudere man, ons voor om een stuk af te snijden en onderlangs verder te gaan.
Natuurlijk gingen we daar graag in mee. Samen met hem liepen we verder, terwijl de rest van de groep verder opwaarts ging.
De oude man bleek flink voort te stappen en we liepen samen een flink stuk achter hem. Nu ging het dwars langs de helling, geen voetpad maar door ruig gras. Aan de andere kant van de helling kwamen we langs een bos waar apen zaten. De gids deed de apen geluiden na, en je zag de apen reageren. We liepen nu langs een smal stroompje. Het was modderig en glad. Geen gemakkelijke tocht.
De gids vertelde dat de Varanen alleen ’s ochtends actief jaagden en als het warm werd uitrusten onder de bomen.
Na nog een uurtje lopen kwamen we aan bij de hutjes van de parkwachters. Daar onder , de geur van de keuken , zagen we een zestal grote varanen. De meeste lagen er lui onderuit. De gids nam de tijd om foto’s met ons te nemen.
Even later zaten we lekker aan een koud bier en een sapje. Vera was op en alles deed pijn .De zwaarste tocht die ze in jaren had gelopen. We hebben nog enige tijd met een oudere Engelsman gesproken van een andere boot, die had helemaal niet gelopen en alleen bij de keuken de Varanen bekeken. ( de rest van de groep had op de verdere tocht slechts een varaan gezien en van dichtbij gefotografeerd.)
Terug op de boot hebben we, al varende , de meegekregen lunchpakketten gegeten. Na een uurtje varen kwamen we op een plaats waar we konden snorkelen. Hier was het koraal nog onbedorven. Hier zagen we enkele bijzondere vissen die we nog niet eerder tegen gekomen waren.
Later keerden we bij een pyramidevorming eiland opnieuw af. En konden we opnieuw snorkelen. Hier zaten grotere vissen , en ook kleinere felle vissen, die agressief op ons afkwamen om hun territorium te verdedigen. Kleine krengetjes die Vera in haar kuit beten, tot bloedend toe.
Om vier uur waren we terug bij de haven. Omdat Vera al langere tijd kiespijn heeft zijn we ook nog even bij een tandarts langs geweest. Een vrouwelijke arts. Vera heeft weer een kies die doormidden gebroken is . De tandarts durfde niet te trekken omdat ze Vera’s bloeddruk te hoog ( 151- 90 ) vond .Met een zak geelwortel thee ? tegen de hoge bloeddruk ( 3 keer daags innemen) gingen we terug naar het hotel. Morgenmiddag om 5 uur moeten we terugkomen. (Woensdag morgen om 9 uur Nederlandse tijd)
Het zag er overigens niet smetteloos uit als bij onze eigen tandarts. Maar de nieuwe spuit , Die ze overigens niet gebruikt heeft. kwam direct uit de verpakking. Ze had wel een professionele stoel, maar het kamertje was klein en rommelig.l
Tot zover.
Ondanks alles gaat het nog steeds goed.
Heel veel groetjes.
Ton en Vera
Hoi allemaal,
Vanmorgen om half zeven opgestaan. We waren al veel eerder wakker, maar hebben eerst nu.nl gelezen. Daarna ontbeten en naar het reisbureautje twee deuren verderop gegaan. Daar maakten we kennis met twee andere deelnemers aan onze tour. Een stille Engelse jongen en een Franse jongen.
We kregen ieder een liter water mee, en gingen vervolgens, achter de man van het reisbureau aan, lopend naar de boot in de haven. Een oud houten bootje met twee houtenbanken met kussens erop. Gelukkig had de boot een zeil boven de zitplaatsen, zodat we niet teveel zouden verbranden. Evenementen later kwamen er via een ander reisbureautje nog vier mensen bij.
Om half acht voeren we uit de haven weg en zagen we ons balkonnetje, en de stad langzamerhand in de verte verdwijnen. De zee was rustig. Om ons heen overal overwegend kale groene heuvels, die uit de blauwe zee oprezen, alsof we op een heel groot binnenmeer voeren. Op de top van de heuvels stonden rijtjes bomen afstekend tegen de blauwe lucht .De motor van de boot pruttelende regelmatig en luid.
Na twee uur varen kwamen we bij een kleine steiger waar al enkele andere boten lagen. Daar vandaan voerde een iets verhoogd voetpad door een modderige vlakte naar een kantoortje waar je de entree voor het parkje moest betalen. Het ging er erg bureaucratisch aan toe. 30 euro lichter stonden we weer buiten. Daar zagen we de eerst komodovaraan, een jongkie van anderhalve meter lang, achter een gebouwtje verdwijnen.
Eerst kregen we van een parkwachter een kort verhaaltje te horen met de mogelijkheden: een grote tocht van ca. 10 km of een kleinere tocht. De meerderheid was voor de grote tocht. Wij stemden uiteindelijk aarzelend daarmee in, wetende dat het voor Vera zwaar zou worden.
Met twee parkwachters bewapend met ieder een lange stok met een v-vormig uiteinde gingen we op stap. De weg was slecht, van een pad was nauwelijks sprake. Soms gingen we dwars door modderige stroompjes heen. Ik glibberde al snel heen en weer in mijn sandalen door alle modder en nattigheid. Vera had gelukkig haar dichte schoenen aan. Na een tijdje kwamen we bij een grasachtige heuvel, die moesten we op.
Achter een stel bosjes zagen we een waterbuffel grazen, het voorkeurspooi voor de Varaan. Het klimmen was zwaar. Het uitzicht indrukwekkend. Voor ons lagen andere groene heuvels met hier en daar bossages. Hier en daar kwamen modder stroompjes naarbeneden.
Halverwege de heuvel stelde de achterste parkwachter, een wat oudere man, ons voor om een stuk af te snijden en onderlangs verder te gaan.
Natuurlijk gingen we daar graag in mee. Samen met hem liepen we verder, terwijl de rest van de groep verder opwaarts ging.
De oude man bleek flink voort te stappen en we liepen samen een flink stuk achter hem. Nu ging het dwars langs de helling, geen voetpad maar door ruig gras. Aan de andere kant van de helling kwamen we langs een bos waar apen zaten. De gids deed de apen geluiden na, en je zag de apen reageren. We liepen nu langs een smal stroompje. Het was modderig en glad. Geen gemakkelijke tocht.
De gids vertelde dat de Varanen alleen ’s ochtends actief jaagden en als het warm werd uitrusten onder de bomen.
Na nog een uurtje lopen kwamen we aan bij de hutjes van de parkwachters. Daar onder , de geur van de keuken , zagen we een zestal grote varanen. De meeste lagen er lui onderuit. De gids nam de tijd om foto’s met ons te nemen.
Even later zaten we lekker aan een koud bier en een sapje. Vera was op en alles deed pijn .De zwaarste tocht die ze in jaren had gelopen. We hebben nog enige tijd met een oudere Engelsman gesproken van een andere boot, die had helemaal niet gelopen en alleen bij de keuken de Varanen bekeken. ( de rest van de groep had op de verdere tocht slechts een varaan gezien en van dichtbij gefotografeerd.)
Terug op de boot hebben we, al varende , de meegekregen lunchpakketten gegeten. Na een uurtje varen kwamen we op een plaats waar we konden snorkelen. Hier was het koraal nog onbedorven. Hier zagen we enkele bijzondere vissen die we nog niet eerder tegen gekomen waren.
Later keerden we bij een pyramidevorming eiland opnieuw af. En konden we opnieuw snorkelen. Hier zaten grotere vissen , en ook kleinere felle vissen, die agressief op ons afkwamen om hun territorium te verdedigen. Kleine krengetjes die Vera in haar kuit beten, tot bloedend toe.
Om vier uur waren we terug bij de haven. Omdat Vera al langere tijd kiespijn heeft zijn we ook nog even bij een tandarts langs geweest. Een vrouwelijke arts. Vera heeft weer een kies die doormidden gebroken is . De tandarts durfde niet te trekken omdat ze Vera’s bloeddruk te hoog ( 151- 90 ) vond .Met een zak geelwortel thee ? tegen de hoge bloeddruk ( 3 keer daags innemen) gingen we terug naar het hotel. Morgenmiddag om 5 uur moeten we terugkomen. (Woensdag morgen om 9 uur Nederlandse tijd)
Het zag er overigens niet smetteloos uit als bij onze eigen tandarts. Maar de nieuwe spuit , Die ze overigens niet gebruikt heeft. kwam direct uit de verpakking. Ze had wel een professionele stoel, maar het kamertje was klein en rommelig.l
Tot zover.
Ondanks alles gaat het nog steeds goed.
Heel veel groetjes.
Ton en Vera
-
22 Februari 2017 - 09:08
Ton En Vera:
Ca 50 foto's geplaatst vandaag
Ton
-
22 Februari 2017 - 09:08
Ton En Vera:
Ca 50 foto's geplaatst vandaag
Ton
-
22 Februari 2017 - 09:27
Nicolette :
Hallo Vera en Ton.
Ocherm. Ik heb met Vera te doen. Te zware tocht over glibberige paadjes. Een vis die in haar kuit bijt. En ook nog kiespijn en te hoge bloeddruk . Dat is te veel op één dag. Mag wel leuk blijven, het is vakantie.
Ik volg jullie nog steeds. Zelf loop ik met een gekneusde ribbenkast. Beetje rustig aan doen met het lijf. Ik ben bezig met het schrijven van mijn levensverhaal. Vanavond vierde workshop bij de Volksuniversiteit. Al 47 korte verhalen over de vijftiger jaren liggen klaar.
Jongelui, geniet nog even maar kom gezond weer terug.
Groet van Nicolette
-
22 Februari 2017 - 11:38
Elly:
Hoi Ton en Vera,
Jeetje, wat was het afzien voor Vera.... Ik heb wel medelijden met haar. Veel sterkte voor Vera!
Morgen maar een beetje rustig aandoen onder het genot van wat verse sapjes en wat biertjes. Met een mooi uitzicht is dat ook zeker geen straf.
Ik ben me hier al aan het voorbereiden op carnaval. Vrijdag begint het! Jippie!
Hopelijk blijft het een beetje redelijk weer. De voorspellingen zijn niet zo best. Ik heb Eric voor het eerst sinds jaren kunnen overhalen om een keer mee te gaan naar de optocht. Maar als het regent, ben ik bang dat het toch niet doorgaat....
Groetjes,
Elly -
22 Februari 2017 - 13:58
Rob En Ineke:
Vandaag jullie verslagen bij gelezen. Ivm diverse afspraken waren we achterop geraakt. Wat een bijzondere reis. Wel vermoeiend voor Vera lees ik tussen de regels door. En die tandproblemen doen er ook niet goed aan. Een paar daagjes gas terug nemen. Gisteren nog een reportage gezien van Komodo varanen op de Komodoeilanden. Het zijn nog levensgevaarlijke dieren. Hun slijm schijnt uiterst giftig te zijn. Hier is het herfstachtig weer met een sterke wind. Komend weekeind Carnaval. niet voor ons. Wij gaan met Ans naar de Lion King en blijven een paar dagen in Leiden. Het gaat jullie goed en Vera het beste met je kiezen. Gr Rob en Ineke -
22 Februari 2017 - 19:06
Kees Van De Riet:
Hallo met Kees
Wat vervelend voor Vera
Daar ga niet voor op vakantie
Het is een mooie natuur daar
Zeg Ton zou jij ook eens foto's
Willen maken van vogels die daar zitten
Groeten van Kees en mijn moeder -
22 Februari 2017 - 20:42
Niek:
Hallo Ton en Vera,
Het lijkt ons een zware wandeling om te ondernemen. Vera hopelijk ben je snel van je kiespijn en verdere ongemakken verlost. Het zijn weer mooie foto´s. Geniet van alle moois en indrukken daar.
Groeten van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
