Lombok

Donderdag 16 februari

Hoi allemaal,

We zitten hier op ons eigen terrasje in Senggigi ( Aurora Cottage ) op Lombok, om ons heen geluiden van krekels, een kraaiende haan in de verte, en een Iman in een moskeeën. Het is hier lekker rustig. Het is nu kwart voor zeven in de avond.

Gisterenavond kon ik de foto’s van onder de klamboe niet meer versturen. Nu hebben we gelukkig goed internet, dus dat doe ik vandaag alsnog.

Vanochtend on half acht werden we wakker in ons kleine huisje (in ons vorige hotel ) Onze buurvrouw bleek ook Nederlandse, maar was verder niet zo spraakzaam. Snel gedouched en de koffers ingepakt. Toen naar het cafeetje op de hoek, waar we een eenvoudig ontbijtje kregen: 2 gebakken eieren, boterhammen ,en een bakje Balinese koffie. Terwijl we nog wachtten voor het ontbijt ben ik snel kaartjes voor de snelferry gaan halen. Ik werd op de scooter teruggebracht met de boodschap dat ze ons 20 minuten later kwamen ophalen.

Rustig verder gegeten en daarna met het mannetje mee naar de pier gelopen. Bij het vertrek kregen we een groen label met Lombok erop op onze bovenkleding opgeplakt. Het was maar 5 minuten ver.

Bij de Pier was het erg druk met andere toeristen . We waren de enige met een groen label. De meeste gingen naar een van de Gillis eilanden. Tussen alle toeristen door liepen een paar vrouwtjes met grote manden met frisdrank, chips en andere versnaperingen te leuren. Ook mannen bieden hun diensten aan, vragen waar je vandaan komt, en laten dan euromunten zien die ze willen wisselen, of bieden aan je reistas te dragen. De toeristen, voornamelIjk jongeren, veel met grote tattoos. Een meisje heeft er zelfs een op haar voorhoofd.

Na een uurtje varen komen we bij een eiland. Overal boten , en langs het strand eethuisjes enz. De discodreun komt ons al van verre tegemoet. Het volgende eiland is rustiger. Elke keer stappen er nieuwe mensen aan boord. Pas bij de derde stop zijn we op Lombok. We waren de enige passagiers die hier uitstapten. Een moeilijke uitstap want de Pier was zo' n 70 cm hoger dan onze boot.

Maar even later stonden we dan op de wal . Natuurlijk wordt je meteen omringd door mensen die vragen waar je heen gaat , die je mee willen nemen naar een taxi. Ze vroegen een absurde bedragen 400 duizend rupia ( € 28 ) voor een tochtje van ca 30 km. En vragen ons wat we er dan voor over hebben. Meestal lopen we door tot we deze drukte voorbij zijn. Maar vandaag raakten we ze niet kwijt. Dan eerst maar een koel drankje in een café. Maar ook daar bleven ze ons aanspreken ( al was de prijs al gedaald tot 250 duizend. Terwijl Vera haar glaasje nog op aan het drinken was, ging ik nog even verder zoeken. Maar daar was een lange rechte weg. De taxichauffeur die ik daar verderop zag wilde het voor 200 duizend doen. Maar deze taximaffia bleef me achtervolgen , en lieten die chauffeur eerst een flink bedrag betalen , voor hij kon vertrekken. De chauffeur schaamde zich voor ons wel voor die praktijken.

Na een uurtje werden we bij de ingang van het Aurora Cottage afgezet. Eigenlijk geen hotel maar een particulier, die bij zijn woonhuis enkele kamers heeft. Daar werden we ontvangen door een erg aardige Indische mevrouw, die de ergenissen van eerder volledig goed maakte.

Later,als we naar het centrum lopen, prenten we ons goed de route door de smalle straatjes in. Het centrum stelt weinig voor, en geen winkel waar ik scheergerei kan kopen, en de apotheek verkoopt geen waterstofperoxide. Vera heeft , net als twee jaar terug opnieuw last van een kies.

Dan gaan we door een smal straatje naar de zee.
Aan de ene kant van het straatje , een zeer luxueus ressort met prachtige bungalows, aan de andere kant kleine souvenirkraampjes waar je voortdurend aangesproken wordt.
Op het einde van de weg het strand, met een flink aantal veelkleurige prouwen. Dan zien we een donkere wolk op ons afkomen . We zijn net bij een armoedig rommelig strandtentje, waar het heerlijk naar saté ruikt, als de bui losbarst.

We bestellen toch maar een satétje en warme thee . Het wordt voor ons op een primitieve barbecue klaargemaakt, en wordt samen met de satésaus in een bananenblad dat in een eigen schaaltje geserveerd. Samen met enkele staafjes kleefrijst die in een ander blad gerold zijn en met een touwtje dichtgeknoopt.
Het smaakt verrukkelijk, en we bestellen nog zo’n satétje, en later nog een. Eigenlijk zitten we er fijn, met onder de tafel , in het zeezand spelende kindertjes. Het vrouwtje, dat de saté’s trilde is in verwachting en gewacht over twee maanden een baby. Ze weet nog niet of het een jongetje of een meisje gaat worden. Het wordt het derde kind.

Langzaam is de bui over, en we rekenen af. Het lijkt ons niet teveel. Op de terugweg zien we een invalide man zitten voor een atm ( geldautomaat ) . Zijn handen en voeten zijn ernstig mismaakt. Hij steekt zijn hand op , en we geven hem wat. Vera vraagt of zijn handen aangetast zijn door lepra. Hij knikt.
Bij het oude baasje van de foto kopen we nog een tros bananen.

Terug in het huisje valt Vera accuut in slaap. We moeten het maar even rustig aan doen! Later maken we de banaantjes klaar met nescafe. Ons toetje!

Heel veel groetjes. We maken het nog steeds goed.
Ton en Vera